Küçük bir kasabanın dört ayri mahallesi varmış.
Birinci mahallede “Evet ama”'lar yasıyormuş. Evet ama’lar ne yapılması gerektiğini bildiklerini düşünürlermiş. Yapma zamanı geldiğinde ise "evet, ama" diye cevap verirlermiş. Cevapları hep yanlış olurmuş. Suçu başkalarına atmakta da ustaymışlar.
İkinci mahallede “Yapıcam”'lar yasarmış. Ne yapacaklarını bilirlermiş. Kendilerini yapacakları şeye adım adım hazırlarlarmış, ama yapacakları sırada şanslarını kaçırdıklarının farkına varırlarmış. Bu mahallede insanların dizleri dövülmekten yara bere içindeymiş. Yaşamı ertelememek için verdikleri kararı bile ertelerlermiş.
Üçüncü mahallede yasayan “Keşkeci”'lerin, hayati algılama güçleri mükemmelmiş. Neyin yapılması gerektiğini daima en isabetli şekilde bilirlermiş ama, her şey olup bittikten sonra. Keşke'cilerin de basları kanarmış hep, duvarlara vurmaktan!
Kasabanın en yeşil bölgesinde, en güzel evlerin olduğu mahallede ise “İyi ki yaptım”'lar otururmuş.
Keşkeci'ler bu mahallede yürüyüşe çıkar, etrafa hayranlıkla bakarlarmış.
Yapıcam'lar Keşkeci'lerle birlikte bu mahallede yürüyüşe çıkmak ister ama bir türlü fırsat bulamazlarmış.
Evet ama’lar ise mahallenin güzelliğini görmek yerine, ağaçların gölgelerinin yeterince geniş olmadığından, günesin daha erken saatte dogması gerektiğinden şikâyet ederlermiş.
İyi ki yaptım mahallesindeki insanların kusuru da, beyinlerinde mazeret üretme merkezlerinin olmayışıymış!
* * *
* yarın taşınıyorum ben de "iyi ki yaptım" mahallesine...
yarın hem 1 mart, hem de pazartesi ya...
benim gibi "her şeyi birbirine ilintilemeye bayılan tipler" için müthiş bir fırsat!
yeni bir gün, yeni bir hafta, üstüne üstlük yeni bir mevsim!
daha ne olsun?
kış bitiyor, bahar kapıda, içeri girmek üzere...
hadi uyanmak vakti!
